Лёс няветлы, з усьмешкаю хітраю,
Ён нясе і пагрозы, і ўшчункі.
У руках маіх пэндзаль з палітраю.
Не пакіну старыя пакункі!
Не пакiну, хай круціць мяцеліца!
Сані ўгору ўзьлятаюць з размаху.
Так мастак на пачуццях асьмеліцца
Узьнімацца высока, бяз страху.
I дарэмна той лёс агрызаецца:
Мастаку ці патрэбныя сані,
Ці патрэбныя пэндзаль мазаіцы
I паэзія ў чыстапісаньні?
Лёс трывожыць усьмешкаю хітраю,
Разам з тым і пагрозы і ўшчункі.
А я ў працы нястомны, з палітраю.
Я ствараю жывыя малюнкі.
|
|
